ترامپ در دام گزاره‌های شرطی
به گزارش «راهبرد معاصر»؛ علاقه دونالد ترامپ، رئیس جمهور پرادعای آمریکا مبنی بر خلق گزاره های شرطی بر هیچ کس پوشیده نیست. گزاره های شرطی ترکیبی از دو گزاره بوده که در آن برای تحقق گزاره دوم، گزاره اول را شرط قرار می دهند. گزاره های شرطی می توانند کارکردی سلبی یا ایجابی داشته باشند. در نوع ایجابی تحقق الگوی مثبت و پایدار منوط به طی شدن روند یا تحقق رویدادی می شود. در نوع سلبی، گزاره های شرطی نیز تحقق تهدید مشروط به عدم تامین خواسته های طرف تهدید کننده می شود.
ترامپ از ابتدای حضور مجدد خود در کاخ سفید حجم گسترده ای از انواع تهدیدات ممکن را به سوی دیگر کشورهای دنیا روانه ساخت
ترامپ به لحاظ شخصیتی علاقه زیادی درخصوص استفاده از گزاره های شرطی تهدید آمیز دارد. او یکی از تازه ترین این گزاره ها را در قبال روسیه بیان کرده است و مدعی شده، اگر مسکو ظرف ۱۰ روز آینده پیشرفتی در پایان دادن به جنگ اوکراین نشان ندهد، آمریکا اعمال تعرفه‌ها و سایر اقدامات علیه روسیه را آغاز خواهد کرد. ترامپ اعلام نموده، مهلت ۵۰ روزه‌ای را که حدود دو هفته پیش (۲۳ تیر) برای اقدام از سوی مسکو تعیین کرده بود، کاهش داده و اکنون به جای آن مهلتی ۱۰ تا ۱۲ روزه در نظر گرفته می‌گیرد.
واقعیت اینکه خلق گزاره های شرطی (آن هم از نوع سلبی) نه تنها نشان دهنده تسلط یک بازیگر بر صحنه نیست، بلکه بالعکس نشان دهنده عدم اطمینان آن نسبت به قدرت ذاتی و ایجابی خود است. در حوزه روابط بین الملل این قاعده نمود و معنای عینی تری می یابد. معمولا تهدید آخرین لایه و ابزار یک کشور یا بازیگر در مواجهه با بحرانهای پیرامونی و فرامنطقه ای محسوب می شود. زمانی که یک بازیگر قدرت خلق ساختارهای موثر و فرصت ساز را از دست می دهد، مدام بر روی قدرت بالقوه یا بالفعل تهدیدسازی خود روی می آورد.
ترامپ از ابتدای حضور مجدد خود در کاخ سفید حجم گسترده ای از انواع تهدیدات ممکن را به سوی دیگر کشورهای دنیا (و حتی متحدان سنتی آمریکا) روانه ساخته تا به قول خود در سایه تهدید بتواند از آنها باج گیری کند. ممکن است برخی بازیگران وابسته به واشنگتن مانند اتحادیه اروپا و اعضای ناتو در برابر چنین تهدیداتی تسلیم شوند، اما این موضوع لزوما در قبال دیگر بازیگران حوزه روابط بین الملل صادق نیست.
معادله زمانی به ضرر واشنگتن پیچیده تر می شود که میان تهدید و قدرت استفاده از تهدید توسط آمریکا شکافی عمیق وجود داشته باشد. در این صورت آمریکا با تهدیدات متقابلی مواجه می شود که بسیاری از آنها دیگر نه بر روی کاغذ یا در سیاستهای اعلامی مخالفان کاخ سفید، بلکه دقیقا بر روی صحنه بازی یا جنگ نمود پیدا می کند.
بدون شک در آینده ای نزدیک ترامپ با عوارض و تبعات غیرقابل مدیریت و جبران ناپذیر ناشی از خلق بی حساب و کتاب این گزاره های شرطی -سلبی دست و پنجه نرم خواهد کرد. در این صورت دیگر فضایی برای تنفس رئیس جمهور متوهم آمریکا در محیط سیاست خارجی و حتی سیاست داخلی کشورش باقی نخواهد ماند.